Job 9

Job progovori i reče:

Eyüp şöyle yanıtladı:

"Zaista, dobro ja znadem da je tako: kako da pred Bogom čovjek ima pravo?

“Biliyorum, gerçekten öyledir, Ama Tanrı’nın önünde insan nasıl haklı çıkabilir?

Ako bi se tkogod htio prÓeti s njime, odvratio mu ne bi ni jednom od tisuću.

Biri O’nunla tartışmak istese, Binde bir bile O’na yanıt veremez.

Srcem on je mudar, a snagom svesilan, i tko bi se njemu nekažnjeno opro?

O’nun bilgisi derin, gücü eşsizdir, Kim O’na direndi de ayakta kaldı?

On brda premješta, a ona to ne znaju, u jarosti svojoj on ih preokreće.

O dağları yerinden oynatır da, Dağlar farkına varmaz, Öfkeyle altüst eder onları.

Pokreće on zemlju sa njezina mjesta, iz temelja njene potresa stupove.

Dünyayı yerinden oynatır, Direklerini titretir.

Kad zaprijeti suncu, ono se ne rađa, on pečatom svojim i zvijezde pečati.

Güneşe buyruk verir, doğmaz güneş, Yıldızları mühürler.

Jedini on je nebesa razapeo i pučinom morskom samo on hodao.

O’dur tek başına gökleri geren, Denizin dalgaları üzerinde yürüyen.

Stvorio je Medvjede i Oriona, Vlašiće i zvijezđa na južnome nebu.

[] Büyük Ayı’yı, Oryon’u, Ülker’i, Güney takımyıldızlarını yaratan O’dur.

Tvorac on je djela silnih, nepojmljivih čudesa koja se izbrojit' ne mogu.

Anlayamadığımız büyük işler, Sayısız şaşılası işler yapan O’dur.

Ide pored mene, a ja ga ne vidim; evo, on prolazi - ja ga ne opažam.

İşte, yanımdan geçer, O’nu göremem, Geçip gider, farkına bile varmam.

Ugrabi li što, tko će mu to priječit, i tko ga pitat smije: 'Što si učinio?'

Evet, O avını kaparsa, kim O’nu durdurabilir? Kim O’na, ‘Ne yapıyorsun’ diyebilir?

Bog silni srdžbu svoju ne opoziva: pred njim poniču saveznici Rahaba.

Tanrı öfkesini dizginlemez, Rahav’ın yardımcıları bile O’nun ayağına kapanır.

Pa kako onda da njemu odgovorim, koju riječ da protiv njega izaberem?

“Nerde kaldı ki, ben O’na yanıt vereyim, O’nunla tartışmak için söz bulayım?

I da sam u pravu, odvratio ne bih, u suca svojega milost bih molio.

Haklı olsam da O’na yanıt veremez, Merhamet etmesi için yargıcıma yalvarırdım ancak.

A kad bi se na zov moj i odazvao, vjerovao ne bih da on glas moj sluša.

O’nu çağırsam, O da bana yanıt verseydi, Yine de inanmazdım sesime kulak verdiğine.

Jer, za dlaku jednu on mene satire, bez razloga moje rane umnožava.

O beni kasırgayla eziyor, Nedensiz yaralarımı çoğaltıyor.

Ni časa jednoga predahnut' mi ne da, nego mene svakom gorčinom napaja!

Soluk almama izin vermiyor, Ancak beni acıya doyuruyor.

Ako je na snagu - tÓa on je najjači! Ako je na pravdu - tko će njega na sud?

Sorun güç sorunuysa, O güçlüdür! Adalet sorunuysa, kim O’nu mahkemeye çağırabilir?

Da sam i prav, usta bi me osudila, da sam i nevin, zlim bi me proglasila.

Suçsuz olsam ağzım beni suçlar, Kusursuz olsam beni suçlu çıkarır.

A jesam li nevin? Ni sam ne znam više, moj je život meni sasvim omrzao!

“Kusursuz olsam da kendime aldırdığım yok, Yaşamımı hor görüyorum.

Jer, to je svejedno; i zato ja kažem: nevina i grešnika on dokončava.

Hepsi bir, bu yüzden diyorum ki, ‘O suçluyu da suçsuzu da yok ediyor.’

I bič smrtni kad bi odjednom ubijo ... ali on se ruga nevolji nevinih.

Kırbaç ansızın ölüm saçınca, O suçsuzların sıkıntısıyla eğlenir.

U zemlji predanoj u šake zlikovaca, on oči sucima njezinim zastire. Ako on to nije, tko je drugi onda?

Dünya kötülerin eline verilmiş, Yargıçların gözünü kapayan O’dur. O değilse, kimdir?

Od skoroteče su brži moji dani, bježe daleko, nigdje dobra ne videć.'

“Günlerim koşucudan çabuk, İyilik görmeden geçmekte.

K'o čamci od rogoza hitro promiču, k'o orao na plijen kada se zaleti.

Kamış sandal gibi kayıp gidiyor, Avının üstüne süzülen kartal gibi.

Kažem li: zaboravit ću jadikovku, razvedrit ću lice i veseo biti,

‘Acılarımı unutayım, Üzgün çehremi değiştirip gülümseyeyim’ desem,

od mojih me muka groza obuzima, jer znadem da me ti ne držiš nevinim.

Bütün dertlerimden yılarım, Çünkü beni suçsuz saymayacağını biliyorum.

Ako li sam grešan, tÓa čemu onda da zalud mučim sebe.

Madem suçlanacağım, Neden boş yere uğraşayım?

Kad bih i sniježnicom sebe ja isprao, kad bih i lugom ruke svoje umio,

Sabun otuyla yıkansam, Ellerimi kül suyuyla temizlesem,

u veću bi me nečist opet gurnuo, i moje bi me se gnušale haljine!

Beni yine pisliğe batırırsın, Giysilerim bile benden tiksinir.

Nije čovjek k'o ja da se s njime pravdam i na sud da idem s njim se parničiti.

O benim gibi bir insan değil ki, O’na yanıt vereyim, Birlikte mahkemeye gideyim.

Niti kakva suca ima među nama da ruke svoje stavi na nas dvojicu,

Keşke aramızda bir hakem olsa da, Elini ikimizin üstüne koysa!

da šibu njegovu od mene odmakne, da užas njegov mene više ne plaši!

Tanrı sopasını üzerimden kaldırsın, Dehşeti beni yıldırmasın.

Govorit ću ipak bez ikakva straha, jer ja nisam takav u svojim očima!

O zaman konuşur, O’ndan korkmazdım, Ama bu durumda bir şey yapamam.