Job 19

Job progovori i reče:

Eyüp şöyle yanıtladı:

"TÓa dokle ćete mučit' dušu moju, dokle ćete me riječima satirat'?

“Ne zamana dek beni üzecek, Sözlerinizle ezeceksiniz?

Već deseti put pogrdiste mene i stid vas nije što me zlostavljate.

On kez oldu beni aşağılıyor, Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.

Pa ako sam zastranio doista, na meni moja zabluda ostaje.

Yanlış yola sapmışsam, Bu benim suçum.

Mislite li da ste me nadjačali i krivnju moju da ste dokazali?

Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,

Znajte: Bog je to mene pritisnuo i svojom me je on stegnuo mrežom.

Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, Beni ağıyla kuşattı.

Vičem: 'Nasilje!' - nema odgovora; vapijem - ali za me pravde nema.

“İşte, ‘Zorbalık bu!’ diye haykırıyorum, ama yanıt yok, Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.

Sa svih strana put mi je zagradio, sve staze moje u tminu zavio.

Yoluma set çekti, geçemiyorum, Yollarımı karanlığa boğdu.

Slavu je moju sa mene skinuo, sa moje glave strgnuo je krunu.

Üzerimden onurumu soydu, Başımdaki tacı kaldırdı.

Podsijeca me odasvud te nestajem; k'o drvo, nadu mi je iščupao.

Her yandan yıktı beni, tükendim, Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.

Raspalio se gnjev njegov na mene i svojim me drži neprijateljem.

Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, Beni hasım sayıyor.

U bojnom redu pristižu mu čete, putove proti meni nasipaju, odasvud moj opkoljavaju šator.

Orduları üstüme üstüme geliyor, Bana karşı rampalar yapıyor, Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.

Od mene su se udaljila braća, otuđili se moji poznanici.

“Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.

Nestade bližnjih mojih i znanaca, gosti doma mog zaboraviše me.

Akrabalarım uğramaz oldu, Yakın dostlarım beni unuttu.

Sluškinjama sam svojim kao stranac, neznanac sam u njihovim očima.

Evimdeki konuklarla hizmetçiler Beni yabancı sayıyor, Garip oldum gözlerinde.

Slugu zovnem, a on ne odgovara i za milost ga moram zaklinjati.

Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, Dil döksem bile.

Mojoj je ženi dah moj omrznuo, gadim se djeci vlastite utrobe.

Soluğum karımı tiksindiriyor, Kardeşlerim benden iğreniyor.

I deranima na prezir tek služim, ako se dignem, rugaju se meni.

Çocuklar bile beni küçümsüyor, Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.

Pouzdanicima sam svojim mrzak, protiv mene su oni koje ljubljah.

Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, Sevdiklerim yüz çeviriyor.

Kosti mi se za kožu prilijepiše, osta mi jedva koža oko zuba.

Bir deri bir kemiğe döndüm, Ölümün eşiğine geldim.

Smilujte mi se, prijatelji moji, jer Božja me je ruka udarila.

“Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, Çünkü Tanrı’nın eli vurdu bana.

Zašto da me k'o Bog sam progonite, zar se niste moga nasitili mesa?

Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, Etime doymuyorsunuz?

O, kad bi se riječi moje zapisale i kad bi se u mjed tvrdu urezale;

“Keşke şimdi sözlerim yazılsa, Kitaba geçseydi,

kad bi se željeznim dlijetom i olovom u spomen vječan u stijenu uklesale!

Demir kalemle, kurşunla Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!

Ja znadem dobro: moj Izbavitelj živi i posljednji će on nad zemljom ustati.

Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.

A kad se probudim, k sebi će me dići: iz svoje ću puti tad vidjeti Boga.

Derim yok olduktan sonra, Yeni bedenimle Tanrı’yı göreceğim.

Njega ja ću kao svojega gledati, i očima mojim neće biti stranac: za njime srce mi čezne u grudima.

O’nu kendim göreceğim, Kendi gözlerimle, başkası değil. Yüreğim bayılıyor bağrımda!

Kad kažete: 'Kako ćemo ga goniti? Koji ćemo razlog protiv njega naći?',

Eğer, ‘Sıkıntının kökü onda olduğu için Onu kovalım’ diyorsanız,

mača tad se bojte: grijehu mač je kazna. Saznat ćete tada da imade suda!"

Kılıçtan korkmalısınız, Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.”