Psalms 137

Na obali rijeka babilonskih sjeđasmo i plakasmo spominjući se Siona;

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

o vrbe naokolo harfe svoje bijasmo povješali.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

I tada naši tamničari zaiskaše od nas da pjevamo, porobljivači naši zaiskaše da se veselimo: "Pjevajte nam pjesmu sionsku!"

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

Kako da pjesmu Jahvinu pjevamo u zemlji tuđinskoj!

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

Nek' se osuši desnica moja, Jeruzaleme, ako tebe zaboravim!

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

Nek' mi se jezik za nepce prilijepi ako spomen tvoj smetnem ja ikada, ako ne stavim Jeruzalem vrh svake radosti svoje!

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

Ne zaboravi, Jahve, sinovima Edoma kako su u dan kobni Jeruzalemov vikali oni: "Rušite! Srušite ga do temelja!"

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

Kćeri babilonska, pustošiteljice, blažen koji ti vrati milo za drago za sva zla što si nam ih nanijela!

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

Blažen koji zgrabi i smrska o stijenu tvoju dojenčad!

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.