Job 4

Tad prozbori Elifaz Temanac i reče:

Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

"Možeš li podnijeti da ti progovorim? Ali tko se može uzdržat' od riječi!

Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Eto, mnoge ljude ti si poučio, okrijepio si iznemogle mišice;

Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

riječju svojom klonule si pridizao, ojačavao si koljena klecava.

Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

A kad tebe stiže, klonuo si duhom, na tebe kad pade, čitav si se smeo!

Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Zar pobožnost tvoja nadu ti ne daje, neporočnost tvoja životu ufanje?

Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

TÓa sjeti se: nevin - propade li kada? Kada su zatrti bili pravednici?

Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Iz iskustva zborim: nesrećom tko ore i nevolju sije, nju će i požeti.

Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Od daha Božjega oni pogibaju, na gnjevni mu disaj nestaju sa zemlje.

De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Rika lavlja, urlik leopardov krše se k'o zubi u lavića.

La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Lav ugiba jer mu nesta plijena, rasuli se mladi lavičini.

Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Tajna riječ se meni objavila, šapat njen je uho moje čulo.

Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Noću, kada snovi duh obuzmu i san dubok kad na ljude pada,

Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

strah i trepet mene su svladali, kosti moje žestoko se stresle.

Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Dah mi neki preko lica prođe, digoše se dlake na mom tijelu.

Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Stajao je netko - lica mu ne poznah - ali likom bješe pred očima mojim. Posvuda tišina; uto začuh šapat:

Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

'Zar je smrtnik koji pred Bogom pravedan? Zar je čovjek čist pred svojim Stvoriteljem?

Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Ni slugama svojim više ne vjeruje, i anđele svoje za grijeh okrivljuje -

Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

kako ne bi onda goste stanova glinenih kojima je temelj u prahu zemaljskom. Gle, kao moljce njih sveudilj satiru:

Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

od jutra do mraka u prah pretvore, nestaju zasvagda - nitko i ne vidi.

De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Iščupan je kolčić njihova šatora, pogibaju skoro, mudrost ne spoznavši.'

La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.