Job 16

Job progovori i reče:

Ijob respondis kaj diris:

"Koliko se takvih naslušah besjeda, kako ste mi svi vi mučni tješioci!

Mi aŭdis multe da similaj aferoj; Tedaj konsolantoj vi ĉiuj estas.

Ima li kraja tim riječima ispraznim? Što te goni da mi tako odgovaraš?

Ĉu estos fino al la ventaj vortoj? Kaj kio vin incitis, ke vi tiel parolas?

I ja bih mogao k'o vi govoriti da vam je duša na mjestu duše moje; i ja bih vas mog'o zasuti riječima i nad sudbom vašom tako kimat' glavom;

Mi ankaŭ povus paroli, kiel vi. Se vi estus sur mia loko, Mi konsolus vin per vortoj Kaj balancus pri vi mian kapon.

i ja bih mogao ustima vas hrabrit', i ne bih žalio trud svojih usana.

Mi fortigus vin per mia buŝo Kaj konsolus vin per paroloj de miaj lipoj.

Al' ako govorim, patnja se ne blaži, ako li zašutim, zar će me minuti?

Se mi parolos, mia doloro ne kvietiĝos; Se mi ĉesos, kio foriros de mi?

Zlopakost me sada shrvala posvema, čitava se rulja oborila na me.

Sed nun Li lacigis min, Li detruis mian tutan esencon.

Ustao je proti meni da svjedoči i u lice mi se baca klevetama.

Vi faris al mi sulkojn, tio fariĝis atesto; Mia senfortiĝo staras antaŭ mia vizaĝo, kaj parolas.

Jarošću me svojom razdire i goni, škrgućuć' zubima obara se na me. Moji protivnici sijeku me očima,

Lia kolero disŝiras; Mia malamanto grincigas kontraŭ mi siajn dentojn; Mia premanto briligas kontraŭ mi siajn okulojn.

prijeteći, na mene usta razvaljuju, po obrazima me sramotno ćuškaju, u čoporu svi tad navaljuju na me.

Ili malfermegis kontraŭ mi sian buŝon, insulte batas min sur la vangojn; Ĉiuj kune kontentigis sur mi sian koleron.

Da, zloćudnicima Bog me predao, u ruke opakih on me izručio.

Dio transdonis min al maljustulo, Ĵetis min en la manojn de malbonuloj.

Mirno življah dok On ne zadrma mnome, za šiju me ščepa da bi me slomio.

Mi estis trankvila; sed Li frakasis min, Li kaptis min je la kolo, disbatis min, Kaj Li faris min por Si celo.

Uze me za biljeg i strijelama osu, nemilosrdno mi bubrege probode i mojom žuči zemlju žednu natopi.

Liaj pafistoj min ĉirkaŭis; Li dishakas miajn internaĵojn kaj ne kompatas, Li elverŝas sur la teron mian galon.

Na tijelu mi ranu do rane otvara, kao bijesan ratnik nasrće na mene.

Li faras en mi breĉon post breĉo, Li kuras kontraŭ min kiel batalisto.

Tijelo sam golo u kostrijet zašio, zario sam čelo svoje u prašinu.

Sakaĵon mi kudris sur mian korpon, Kaj en polvo mi kaŝis mian kornon.

Zapalilo mi se sve lice od suza, sjena tamna preko vjeđa mi je pala.

Mia vizaĝo ŝvelis de plorado, Kaj sur miaj palpebroj estas morta ombro;

A nema nasilja na rukama mojim, molitva je moja bila uvijek čista.

Kvankam ne troviĝas perfortaĵo en miaj manoj, Kaj mia preĝo estas pura.

O zemljo, krvi moje nemoj sakriti i kriku mom ne daj nigdje da počine.

Ho tero, ne kovru mian sangon, Kaj mia kriado ne trovu haltejon.

Odsad na nebu imam ja svjedoka, u visini gore moj stoji branitelj.

Vidu, en la ĉielo estas mia atestanto, Kaj mia konanto estas en la altaj sferoj.

Moja vika moj je odvjetnik kod Boga dok se ispred njega suze moje liju:

Parolistoj estas por mi miaj amikoj; Sed mia okulo larmas al Dio,

o, da me obrani u parbi mojoj s Bogom ko što smrtnik brani svojega bližnjega.

Ke Li decidu inter homo kaj Dio, Inter homo kaj lia amiko.

No životu mom su odbrojena ljeta, na put bez povratka meni je krenuti.

Ĉar la nombro de la jaroj pasos, Kaj mi iros sur vojon nereveneblan.