Romans 9

我在基督里说真话，并不谎言，有我良心被圣灵感动，给我作见证；

آنچه می‌گویم حقیقت است. من به مسیح تعلّق دارم و دروغ نمی‌گویم. وجدان من كه از روح‌القدس منوّر شده به من اطمینان می‌دهد كه دروغ نمی‌گویم

我是大有忧愁，心里时常伤痛；

كه در دل خود، بار غمی سنگین و دلتنگی بی‌پایان دارم.

为我弟兄，我骨肉之亲，就是自己被咒诅，与基督分离，我也愿意。

آرزو می‌کردم اگر ممكن می‌شد به‌خاطر قوم خود یعنی قوم یهود كه خویشاوندان من هستند، ملعون و از مسیح جدا شوم.

他们是以色列人；那儿子的名分、荣耀、诸约、律法、礼仪、应许都是他们的。

آنها اسرائیلی هستند. مقام فرزند خواندگی، شراكت در جلال خدا، پیمانها، شریعت، مراسم عبادت و وعده‌ها به ایشان داده شده است.

列祖就是他们的祖宗，按肉体说，基督也是从他们出来的，他是在万有之上，永远可称颂的　神。阿们！

اجداد قوم به ایشان تعلّق دارند و مسیح هم از لحاظ اصل و نسب از نژاد آنهاست. او بالاتر از همه و تا ابد خدای متبارک است، آمین.

这不是说　神的话落了空。因为从以色列生的不都是以色列人，

مقصود این نیست كه كلام خدا تحقّق نیافته است، زیرا از نسل یعقوب بودن دلیل نمی‌شود كه همه اسرائیلی حقیقی باشند.

也不因为是亚伯拉罕的后裔就都作他的儿女；惟独从以撒生的才要称为你的后裔。

و از نژاد ابراهیم بودن باعث نمی‌شود كه همه، فرزندان او محسوب شوند؛ زیرا خدا به ابراهیم فرمود: «نسلی که من به تو وعده داده‌ام از طریق اسحاق خواهد بود.»

这就是说，肉身所生的儿女不是　神的儿女，惟独那应许的儿女才算是后裔。

یعنی همهٔ كسانی ‌كه به طور طبیعی به دنیا می‌آیند فرزندان خدا محسوب نمی‌شوند، بلكه فقط آنانی ‌كه بر طبق وعدهٔ خدا به دنیا می‌آیند فرزندان او محسوب می‌شوند.

因为所应许的话是这样说：到明年这时候我要来，撒拉必生一个儿子。

وعده‌‌ای که خدا داد چنین بود: «در وقت معیّن من بر می‌گردم و ساره صاحب پسری خواهد بود.»

不但如此，还有利百加，既从一个人，就是从我们的祖宗以撒怀了孕，

نه تنها این بلكه «رفقه» از یک نفر، یعنی از جدّ ما اسحاق حامله شد

（双子还没有生下来，善恶还没有做出来，只因要显明　神拣选人的旨意，不在乎人的行为，乃在乎召人的主。）

و قبل از تولّد بچّه‌های دوقلوی او و پیش از اینكه این دو نفر عملی نیک یا بد انجام دهند،

　神就对利百加说：将来大的要服事小的。

به رفقه گفته شد: «برادر بزرگ خادم برادر كوچک خواهد بود.» تا اینكه مقصود خدا در انتخاب یكی از این دو نفر ثابت بماند و این انتخاب مشروط به دعوت او باشد، نه به کارهای انسان.

正如经上所记：雅各是我所爱的；以扫是我所恶的。

چنانکه كتاب ‌مقدّس می‌فرماید: «یعقوب را دوست داشتم امّا از عیسو متنفّر بودم.»

这样，我们可说什么呢？难道　神有什么不公平么？断乎没有！

پس چه بگوییم؟ بگوییم كه خدا بی‌انصاف است؟ هرگز.

因他对摩西说：我要怜悯谁就怜悯谁，要恩待谁就恩待谁。

زیرا خدا به موسی می‌فرماید: «به هرکه بخواهم رحم كنم، رحم خواهم كرد و به هرکه بخواهم دلسوزی نمایم، دلسوزی خواهم نمود.»

据此看来，这不在乎那定意的，也不在乎那奔跑的，只在乎发怜悯的　神。

بنابراین به خواسته‌ها و كوشش‌‌های انسان بستگی ندارد، بلكه بسته به خدایی است كه رحمت می‌نماید.

因为经上有话向法老说：我将你兴起来，特要在你身上彰显我的权能，并要使我的名传遍天下。

كلام خدا به فرعون می‌فرماید: «به همین منظور تو را برانگیختم تا به وسیلهٔ تو، قدرت خود را نشان دهم و نام من در سرتاسر جهان مشهور گردد.»

如此看来，　神要怜悯谁就怜悯谁，要叫谁刚硬就叫谁刚硬。

بنابراین به هرکه بخواهد، رحمت می‌نماید و هرکه را بخواهد، سرسخت می‌سازد.

这样，你必对我说：他为什么还指责人呢？有谁抗拒他的旨意呢？

پس به من خواهید گفت: «پس دیگر چرا خدا از ما ایراد می‌گیرد؟ زیرا كیست كه بتواند با ارادهٔ او مقاومت كند؟»

你这个人哪，你是谁，竟敢向　神强嘴呢？受造之物岂能对造他的说：你为什么这样造我呢？

ای آدم، تو كیستی كه به خدا جواب می‌دهی؟ آیا كوزه از کوزه‌گر می‌پرسد: «چرا مرا به این شكل ساختی؟»

窑匠难道没有权柄从一团泥里拿一块做成贵重的器皿，又拿一块做成卑贱的器皿吗？

مگر کوزه‌گر حقّ ندارد كه از یک مُشت گِل، یک ظرف برای مصرف عالی و ظرفی دیگر برای مصرف معمولی بسازد؟

倘若　神要显明他的忿怒，彰显他的权能，就多多忍耐宽容那可怒预备遭毁灭的器皿，

چه می‌شود اگر خدا بخواهد با صبر زیاد متحمّل كسانی شود كه مورد خشم او بوده و سزاوار هلاكت می‌باشند و به این وسیله هم غضب خود را نمایان سازد و هم قدرت خود را مكشوف گرداند؟

又要将他丰盛的荣耀彰显在那蒙怜悯早预备得荣耀的器皿上。

و چه می‌شود اگر خدا بخواهد عظمت جلال خود را به کسانی‌که مورد رحمت او هستند و قبلاً آنها را برای جلال آماده كرده بود ظاهر سازد،

这器皿就是我们被　神所召的，不但是从犹太人中，也是从外邦人中。这有什么不可呢？

حتّی به ما، یعنی كسانی را كه او نه تنها از میان قوم یهود بلكه از میان ملّتهای غیر یهود نیز خوانده است؟

就像　神在何西阿书上说：那本来不是我子民的，我要称为我的子民；本来不是蒙爱的，我要称为蒙爱的。

چنانکه او در كتاب هوشع نبی می‌فرماید: «مردمانی را كه متعلّق به من نبودند، قوم خود خواهم نامید و ملّتی را كه مورد لطف من نبود، محبوب خود خواهم خواند.»

从前在什么地方对他们说：你们不是我的子民，将来就在那里称他们为永生　神的儿子。

و درست در همان جایی‌که به ایشان گفته شد: 'شما قوم من نیستید' آنجا آنها فرزندان خدای زنده خوانده خواهند شد.»

以赛亚指著以色列人喊著说：以色列人虽多如海沙，得救的不过是剩下的余数；

و اشعیا نیز دربارهٔ اسرائیل چنین می‌گوید: «حتّی اگر قوم اسرائیل به تعداد دانه‌های شن كنار دریا باشند، فقط عدّهٔ كمی از ایشان نجات خواهند یافت.»

因为主要在世上施行他的话，叫他的话都成全，速速的完结。

زیرا خداوند به طور كامل و با سرعت، به حساب تمام عالم خواهد رسید.

又如以赛亚先前说过：若不是万军之主给我们存留余种，我们早已像所多玛，蛾摩拉的样子了。

و چنانکه اشعیای نبی قبلاً گفته بود: «اگر خداوند متعال فرزندانی برای ما باقی نگذاشته بود، ما مانند شهر سدوم شده و شبیه شهر غموره گشته بودیم.»

这样，我们可说什么呢？那本来不追求义的外邦人反得了义，就是因信而得的义。

پس چه بگوییم؟ باید بگوییم كه ملّتهای غیر یهود كه برای به دست آوردن نیكی مطلق كوشش نكردند، از راه ایمان آن را به دست آوردند؛

但以色列人追求律法的义，反得不著律法的义。

حال آنكه قوم اسرائیل كه پیوسته جویای شریعتی بودند تا به وسیلهٔ آن نیک محسوب شوند، آن را نیافتند.

这是什么缘故呢？是因为他们不凭著信心求，只凭著行为求，他们正跌在那绊脚石上。

چرا؟ به علّت اینكه كوشش‌های ایشان از روی ایمان نبود، بلكه در اثر کارهای خودشان بود. به این ترتیب آنها از همان سنگی لغزش خوردند

就如经上所记：我在锡安放一块绊脚的石头，跌人的磐石；信靠他的人必不至于羞愧。

كه كلام خدا به آن اشاره می‌کند: «ببین در صهیون سنگی قرار می‌دهم كه موجب لغزش مردم خواهد شد، صخره‌ای كه از روی آن خواهند افتاد، ولی هرکس به او ایمان آورد خجل نخواهد شد.»