Job 3

此后，约伯开口咒诅自己的生日，

بالاخره ایّوب لب به سخن گشود و روزی را که متولّد شده بود نفرین کرد: ایّوب

说：

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

愿我生的那日和说怀了男胎的那夜都灭没。

لعنت بر آن روزی که به دنیا آمدم و شبی که نطفه‌ام در رحم مادرم بسته شد.

愿那日变为黑暗；愿　神不从上面寻找它；愿亮光不照于其上。

آن روز تاریک شود، خدا آن را به یاد نیاورد و نور در آن ندرخشد.

愿黑暗和死荫索取那日；愿密云停在其上；愿日蚀恐吓它。

در ظلمت و تاریکی ابدی فرو رود؛ ابر تیره بر آن سایه افکند و کسوف آن را بپوشاند.

愿那夜被幽暗夺取，不在年中的日子同乐，也不入月中的数目。

آن شب را تاریکی غلیظ فرا گیرد، در خوشی با روزهای سال شریک نشود، و جزء شبهای ماه به حساب نیاید.

愿那夜没有生育，其间也没有欢乐的声音。

آن شب، شبی خاموش باشد و صدای خوشی در آن شنیده نشود.

愿那咒诅日子且能惹动鳄鱼的咒诅那夜。

آنهایی که می‌توانند هیولای دریایی را رام سازند، آن شب را نفرین کنند.

愿那夜黎明的星宿变为黑暗，盼亮却不亮，也不见早晨的光线（原文是眼皮）；

در آن شب ستاره‌ای ندرخشد و به امید روشنایی باشد، امّا سپیدهٔ صبح را نبیند،

因没有把怀我胎的门关闭，也没有将患难对我的眼隐藏。

زیرا رحم مادرم را نبست و مرا به این بلاها دچار کرد.

我为何不出母胎而死？为何不出母腹绝气？

چرا در وقت تولّدم نمردم و چرا زمانی که از رحم مادر به دنیا آمدم، جان ندادم؟

为何有膝接收我？为何有奶哺养我？

چرا مادرم مرا بر زانوان خود گذاشت و پستان به دهنم نهاد؟

不然，我就早已躺卧安睡，

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

和地上为自己重造荒邱的君王、谋士，

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

或与有金子、将银子装满了房屋的王子一同安息；

اگر در آن وقت می‌مردم، اکنون آرام و آسوده با پادشاهان و رهبران جهان که قصرهای خرابه را دوباره آباد نمودند، و خانه‌های خود را با طلا و نقره پُر کردند، خوابیده بودم.

或像隐而未现、不到期而落的胎，归于无有，如同未见光的婴孩。

چرا مانند جنین سقط شده دفن نشدم؛ مانند طفلی که هرگز روشنایی را ندید.

在那里恶人止息搅扰，困乏人得享安息，

زیرا در گور، مردمان شریر به کسی آسیب نمی‌رسانند و اشخاص خسته آرامش می‌یابند.

被囚的人同得安逸，不听见督工的声音。

در آنجا حتّی زندانیان در صلح و صفا با هم به سر می‌برند و صدای زندانبان را نمی‌شنوند.

大小都在那里；奴仆脱离主人的辖制。

کوچک و بزرگ یکسان هستند و غلام از دست صاحب خود آزاد می‌باشد.

受患难的人为何有光赐给他呢？心中愁苦的人为何有生命赐给他呢？

چرا کسانی‌که بدبخت و اندوهگین هستند در روشنی به سر می‌برند؟

他们切望死，却不得死；求死，胜于求隐藏的珍宝。

آنها در آرزوی مرگ هستند، امّا مرگ به سراغشان نمی‌آید و بیشتر از گنج در جستجوی گور خود می‌باشند

他们寻见坟墓就快乐，极其欢喜。

و چقدر خوشحال می‌شوند، وقتی‌که می‌میرند و در گور می‌روند.

人的道路既然遮隐，　神又把他四面围困，为何有光赐给他呢？

چرا نور بر کسانی بتابد که بیچاره هستند و راههای امید را از هر سو بسته می‌بینند؟

我未曾吃饭就发出叹息；我唉哼的声音涌出如水。

به جای غذا، غم می‌خورم و اشک و زاریم مانند آب جاری است.

因我所恐惧的临到我身，我所惧怕的迎我而来。

از آنچه می‌ترسیدم و وحشت می‌کردم، به سرم آمد.

我不得安逸，不得平静，也不得安息，却有患难来到。

آرام و قرار ندارم و رنج و غم من روزافزون است.