Job 14

人为妇人所生，日子短少，多有患难；

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

出来如花，又被割下，飞去如影，不能存留。

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

这样的人你岂睁眼看他吗？又叫我来受审吗？

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

谁能使洁净之物出于污秽之中呢？无论谁也不能！

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

人的日子既然限定，他的月数在你那里，你也派定他的界限，使他不能越过，

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

便求你转眼不看他，使他得歇息，直等他像雇工人完毕他的日子。

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

树若被砍下，还可指望发芽，嫩枝生长不息；

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

其根虽然衰老在地里，干也死在土中，

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

及至得了水气，还要发芽，又长枝条，像新栽的树一样。

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

但人死亡而消灭；他气绝，竟在何处呢？

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

海中的水绝尽，江河消散干涸。

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

人也是如此，躺下不再起来，等到天没有了，仍不得复醒，也不得从睡中唤醒。

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

惟愿你把我藏在阴间，存于隐密处，等你的忿怒过去；愿你为我定了日期，记念我。

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

人若死了岂能再活呢？我只要在我一切争战的日子，等我被释放（或译：改变）的时候来到。

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

你呼叫，我便回答；你手所做的，你必羨慕。

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

但如今你数点我的脚步，岂不窥察我的罪过吗？

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

我的过犯被你封在囊中，也缝严了我的罪孽。

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

山崩变为无有；磐石挪开原处。

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

水流消磨石头，所流溢的洗去地上的尘土；你也照样灭绝人的指望。

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

你攻击人常常得胜，使他去世；你改变他的容貌，叫他往而不回。

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

他儿子得尊荣，他也不知道，降为卑，他也不觉得。

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

但知身上疼痛，心中悲哀。

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.