خداوند میگوید: «این است بندهٔ من که به او قدرت میبخشم.
کسیکه من او را برگزیدهام و از او خشنود هستم.
او را از روح خود پُر کردهام،
و او عدالت را برای تمام ملّتها خواهد آورد.
خدا آسمانها را آفرید و آنها را گسترش داد،
او زمین و هرچه را در آن زیست میکند، شکل داد
و به تمام انسانها زندگی و نفس بخشید.
اکنون خداوند -خدا- به بندهٔ خود میگوید:
«من، خداوند، تو را خواندهام و به تو قدرت بخشیدهام
تا عدالت را در تمام روی زمین اجرا کنی.
به وسیلهٔ تو من با تمام مردم جهان پیمانی میبندم؛
و به وسیلهٔ تو به همهٔ ملّتها نوری میبخشم.
سرودی تازه برای خداوند بسرایید،
ای تمامی زمین، در ستایش او بسرایید،
هرچه در دریاست و موجوداتی که در آن زندگی میکنند، او را بستایند.
ای جزایر دوردست و تمام سکنهٔ آنها بسرایید.
«قوم نابینای خود را
در راههایی که هرگز نرفتهاند، رهبری خواهم کرد.
ظلمت آنها را به نور
و زمین ناهموار را در برابر آنها هموار خواهم کرد.
این است وعدههای من
و همهٔ آنها واقع خواهد شد.
امّا اکنون قومش تاراج شدهاند.
آنها در سیاهچالها محبوس،
و در زندانهای دوردست، مخفی هستند.
اموال آنها را ربودند و غارت کردند
و هیچکس برای رهایی آنها نیامد.
چه کسی اسرائیل را تسلیم تاراج کنندگان کرد؟
خداوند خودش چنین کرد، چون ما برضد او گناه کردیم!
ما آنطور که او میخواست زندگی نکردیم،
و تعالیم او را اطاعت ننمودیم.
از این رو او ما را وادار کرد تا قدرت خشم او را حس کنیم
و متحمّل خشونت جنگ شویم.
خشم او مانند آتش در اسرائیل برافروخته شد،
ولی ما نمیدانستیم چه میگذرد
و از این وقایع اصلاً چیزی نیاموختیم.