Job 8

Тогава шуахецът Валдад отговори и каза:

Şuahlı Bildat şöyle yanıtladı:

Докога ще говориш така и думите на устата ти ще бъдат силен вятър?

“Ne zamana dek böyle konuşacaksın? Sözlerin sert rüzgar gibi.

Ще изкриви ли Бог съда? Всемогъщият ще изкриви ли правдата?

Tanrı adaleti saptırır mı, Her Şeye Gücü Yeten doğru olanı çarpıtır mı?

Ако синовете ти са съгрешили против Него, Той ги е отхвърлил заради престъплението им.

Oğulların ona karşı günah işlediyse, İsyanlarının cezasını vermiştir.

Ако ти би потърсил усърдно Бога и би помолил Всемогъщия за милост,

Ama sen gayretle Tanrı’yı arar, Her Şeye Gücü Yeten’e yalvarırsan,

ако би бил чист и праведен, Той непременно би се събудил сега заради теб и би дал благоденствие на праведното ти жилище.

Temiz ve doğruysan, O şimdi bile senin için kolları sıvayıp Seni hak ettiğin yere geri getirecektir.

И да е било началото ти малко, краят ти ще се увеличи много.

Başlangıcın küçük olsa da, Sonun büyük olacak.

Защото, разпитай, моля те, предишния род и размисли върху откритото от бащите им;

“Lütfen, önceki kuşaklara sor, Atalarının neler öğrendiğini iyice araştır.

понеже ние сме едва от вчера и не знаем нищо, защото земните ни дни са като сянка.

Çünkü biz daha dün doğduk, bir şey bilmeyiz, Yeryüzündeki günlerimiz sadece bir gölge.

Те няма ли да те научат, да ти кажат, да отронят думи от сърцето си?

Onlar sana anlatıp öğretmeyecek, İçlerindeki sözleri dile getirmeyecek mi?

Никне ли шавар без блато? Расне ли тръстика без вода?

“Bataklık olmayan yerde kamış biter mi? Susuz yerde saz büyür mü?

Докато е още зелена и неокосена, изсъхва преди всяка друга трева.

Henüz yeşilken, kesilmeden, Otlardan önce kururlar.

Така са пътищата на всички, които забравят Бога; и надеждата на лицемера ще погине,

Tanrı’yı unutan herkesin sonu böyledir, Tanrısız insanın umudu böyle yok olur.

увереността му ще се отсече и упованието му е паяжина.

Onun güvendiği şey kırılır, Dayanağı ise bir örümcek ağıdır.

Той се опира на къщата си, но тя не устоява; хваща се здраво за нея, но тя не издържа.

Örümcek ağına yaslanır, ama ağ çöker, Ona tutunur, ama ağ taşımaz.

Сочен е на слънцето и клоните му се простират над градината му.

Tanrısızlar güneşte iyi sulanmış bitkiyi andırır, Dalları bahçenin üzerinden aşar;

Корените му обвиват скалната грамада и той гледа каменната къща.

Kökleri taş yığınına sarılır, Çakılların arasında yer aranır.

Ако го изтръгне Бог от мястото му, то ще се отрече от него, казвайки: Не съм те виждал.

Ama yerinden sökülürse, Yeri, ‘Seni hiç görmedim’ diyerek onu yadsır.

Ето, това е радостта на пътя му! А от пръстта изникват други.

İşte sevinci böyle son bulur, Yerinde başka bitkiler biter.

Ето, Бог няма да отхвърли непорочния, нито ще подаде ръка на злодеите.

“Tanrı kusursuz insanı reddetmez, Kötülük edenlerin elinden tutmaz.

Докато напълни устата ти със смях и устните ти със ликуване,

O senin ağzını yine gülüşle, Dudaklarını sevinç haykırışıyla dolduracaktır.

онези, които те мразят, ще се облекат със срам и шатрата на безбожните няма да бъде вече!

Düşmanlarını utanç kaplayacak, Kötülerin çadırı yok olacaktır.”