Job 7

Животът на човека на земята не е ли воюване, и дните му не са ли като дните на наемник?

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

Както слуга, който жадува за сянката, и както наемник, който очаква заплатата си,

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

така и на мен се паднаха месеци на суета и ми се определиха нощи на страдание.

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

Когато си лягам, казвам: Кога ще стана и нощта ще отмине? И ми омръзна да се обръщам до зори.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

Плътта ми е покрита с червеи и буци пръст, кожата ми се пука и гноясва.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

Дните ми са по-бързи от совалка на тъкач и чезнат без надежда.

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

Помни, че животът ми е дъх! Окото ми няма вече да види добро.

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

Окото на онзи, който ме гледа, няма да ме види вече; очите ти са върху мен, а мен ме няма.

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

Както облакът се разсейва и изчезва, така и слизащият в Шеол няма да се изкачи обратно.

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

Няма вече да се върне у дома си и мястото му няма вече да го познае.

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

Затова и аз няма да въздържа устата си; ще говоря в притеснението на духа си, ще се оплаквам в горестта на душата си.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

Море ли съм аз, или морско чудовище, че поставяш над мен стража?

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

Когато кажа: Леглото ми ще ме утеши, постелката ми ще облекчи оплакването ми. —

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

тогава ме плашиш със сънища и с видения ме ужасяваш,

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

така че душата ми предпочита удушване и смърт, вместо тези мои кости.

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

Дотегна ми; не искам да живея вечно. Остави ме, защото дните ми са суета.

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

Какво е човек, че го възвеличаваш и насочваш сърцето си към него,

[] “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

и го посещаваш всяка заран, и го изпитваш всеки миг?

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

Докога няма да отместиш погледа Си от мен и няма да ме оставиш, колкото да преглътна слюнката си?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

Ако съм съгрешил, какво съм ти направил, Наблюдателю на хората? Защо си ме поставил за Свой прицел, така че станах бреме за самия себе си?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

И защо не прощаваш престъплението ми и не отнемаш беззаконието ми? Защото сега ще легна в пръстта и ще ме потърсиш, но няма да ме има.

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”