Job 19

Тогава Йов отговори и каза:

Eyüp şöyle yanıtladı:

Докога ще измъчвате душата ми и с думи ще ме съкрушавате?

“Ne zamana dek beni üzecek, Sözlerinizle ezeceksiniz?

Вече десет пъти стана да ме укорявате, не се срамувате да ме обиждате.

On kez oldu beni aşağılıyor, Hiç utanmadan saldırıyorsunuz.

И ако наистина съм съгрешил, грешката ми с мен остава.

Yanlış yola sapmışsam, Bu benim suçum.

Ако наистина ще се големеете против мен и ще хвърляте против мен позора ми,

Kendinizi gerçekten benden üstün görüyor, Utancımı bana karşı kullanıyorsanız,

знайте тогава, че Бог е изкривил правото ми и с мрежата Си ме е заобиколил.

Bilin ki, Tanrı bana haksızlık yaptı, Beni ağıyla kuşattı.

Ето, аз викам: Неправда! — но няма кой да ме чуе; крещя за помощ, но няма правосъдие.

“İşte, ‘Zorbalık bu!’ diye haykırıyorum, ama yanıt yok, Yardım için bağırıyorum, ama adalet yok.

Той е преградил пътя ми, така че не мога да мина, и е сложил тъмнина в пътеките ми.

Yoluma set çekti, geçemiyorum, Yollarımı karanlığa boğdu.

Съблякъл ме е от славата ми и е отнел венеца от главата ми.

Üzerimden onurumu soydu, Başımdaki tacı kaldırdı.

Отвсякъде ме съкрушава и аз преминавам; и е изкоренил надеждата ми като дърво.

Her yandan yıktı beni, tükendim, Umudumu bir ağaç gibi kökünden söktü.

Разпалил е и яростта Си против мен, счита ме като един от враговете Си.

Öfkesi bana karşı alev alev yanıyor, Beni hasım sayıyor.

Полковете Му настъпват заедно и построяват пътя си срещу мен, разполагат се на стан около шатрата ми.

Orduları üstüme üstüme geliyor, Bana karşı rampalar yapıyor, Çadırımın çevresinde ordugah kuruyorlar.

Отдалечил е от мен братята ми и познатите ми напълно се отчуждиха от мен.

“Kardeşlerimi benden uzaklaştırdı, Tanıdıklarım bana büsbütün yabancılaştı.

Роднините ми ме оставиха и близките ми ме забравиха.

Akrabalarım uğramaz oldu, Yakın dostlarım beni unuttu.

Домашните ми и слугините ми ме считат за чужд, в очите им съм чужденец.

Evimdeki konuklarla hizmetçiler Beni yabancı sayıyor, Garip oldum gözlerinde.

Викам слугата си, но той не отговаря, моля го с устата си.

Kölemi çağırıyorum, yanıtlamıyor, Dil döksem bile.

Дъхът ми е противен на жена ми и молбите ми — на децата на майчината ми утроба.

Soluğum karımı tiksindiriyor, Kardeşlerim benden iğreniyor.

Дори и малките деца ме презират, ставам и те говорят против мен.

Çocuklar bile beni küçümsüyor, Ayağa kalksam benimle eğleniyorlar.

Всичките ми близки се отвращават от мен и онези, които обичам, се обърнаха против мен.

Bütün yakın dostlarım benden iğreniyor, Sevdiklerim yüz çeviriyor.

Костите ми залепват за кожата ми и плътта ми, отървах се само с кожата на зъбите си.

Bir deri bir kemiğe döndüm, Ölümün eşiğine geldim.

Съжалете ме, съжалете ме, вие, приятели мои, защото Божията ръка до мен се допря!

“Ey dostlarım, acıyın bana, siz acıyın, Çünkü Tanrı’nın eli vurdu bana.

Защо ме преследвате като Бог и не се насищате с плътта ми?

Neden Tanrı gibi siz de beni kovalıyor, Etime doymuyorsunuz?

О, да се напишеха думите ми! Да се запишеха в книга!

“Keşke şimdi sözlerim yazılsa, Kitaba geçseydi,

Да бяха издълбани на скала навеки с желязна писалка и олово!

Demir kalemle, kurşunla Sonsuza dek kalsın diye kayaya kazılsaydı!

Защото зная, че е жив Изкупителят ми, и че в последното време ще застане на земята.

Oysa ben kurtarıcımın yaşadığını, Sonunda yeryüzüne geleceğini biliyorum.

И след като изтлее кожата ми, пак от плътта си ще видя Бога,

Derim yok olduktan sonra, Yeni bedenimle Tanrı’yı göreceğim.

когото сам аз ще видя и моите очите ще гледат, но не като чужденец. Вътрешностите ми вътре в мен топят се.

O’nu kendim göreceğim, Kendi gözlerimle, başkası değil. Yüreğim bayılıyor bağrımda!

Като казвате: Как ще го гоним? — и че коренът на това се намира в мен —

Eğer, ‘Sıkıntının kökü onda olduğu için Onu kovalım’ diyorsanız,

тогава бойте се от меча, защото гневът носи наказанието на меча, за да познаете, че има съд.

Kılıçtan korkmalısınız, Çünkü kılıç cezası öfkeli olur, O zaman adaletin var olduğunu göreceksiniz.”