Job 16

Тогава Йов отговори и каза:

Eyüp şöyle yanıtladı:

Много такива съм слушал; окаяни утешители сте всички вие!

“Buna benzer çok şey duydum, Oysa siz avutmuyor, sıkıntı veriyorsunuz.

Имат ли край вятърничавите думи? Или какво те подбужда да отговаряш?

Boş sözleriniz hiç sona ermeyecek mi? Nedir derdiniz, boyuna karşılık veriyorsunuz?

Аз също можех да говоря като вас, да бе душата ви на мястото на моята душа. Можех думи против вас да трупам и глава да клатя срещу вас.

Yerimde siz olsaydınız, Ben de sizin gibi konuşabilirdim; Size karşı güzel sözler dizer, Başımı sallayabilirdim.

Аз бих ви укрепил с устата си и утехата на устните ми би донесла облекчение.

Ağzımdan çıkan sözlerle yüreklendirir, Dudaklarımdan dökülen avutucu sözlerle yatıştırırdım sizi.

Ако говоря, болката ми не олеква, ако мълча, какво ме облекчава?

“Konuşsam bile acım dinmez, Sussam ne değişir?

Но Той сега ме изтощи. Ти цялото ми домочадие опустоши.

Ey Tanrı, beni tükettin, Bütün ev halkımı dağıttın.

Сграбчил си ме и това е за свидетелство; мършавостта ми се изправя против мен и свидетелства в лицето ми.

Beni sıkıp buruşturdun, bana karşı tanık oldu bu; Zayıflığım kalkmış tanıklık ediyor bana karşı.

Гневът Му ме разкъсва и преследва, със зъби скърца против мен, като противник остри против мен очите си.

Tanrı öfkeyle saldırıp parçalıyor beni, Dişlerini gıcırdatıyor bana, Düşmanım gözlerini üzerime dikiyor.

Отварят против мен устата си, по бузата ме удрят със презрение и против мен събират се.

İnsanlar bana dudak büküyor, Aşağılayarak tokat atıyor, Birleşiyorlar bana karşı.

Бог ме предава на неправедния, в ръцете на безбожните ме хвърля.

Tanrı haksızlara teslim ediyor beni, Kötülerin kucağına atıyor.

Бях в покой — Той ме разтърси, за врата ме хвана и разби ме, за Свой прицел ме постави.

Ben rahat yaşıyordum, ama Tanrı paraladı beni, Boynumdan tutup yere çaldı. Beni hedef yaptı kendine.

Стрелците Му ме обикалят — пронизва без пощада бъбреците ми, излива жлъчката ми на земята.

Okçuları beni kuşatıyor, Acımadan böbreklerimi deşiyor, Ödümü yerlere döküyor.

Разцепва ме със пролом върху пролом, връх мен се спуска като великан.

Bedenimde gedik üstüne gedik açıyor, Dev gibi üzerime saldırıyor.

Върху кожата си вретище уших и рога си в пръстта окалях.

“Giymek için çul diktim, Gururumu ayak altına aldım.

Лицето ми от плач подпухна и смъртна сянка е върху клепачите ми,

Ağlamaktan yüzüm kızardı, Gözlerimin altı morardı.

макар в ръцете ми насилие да няма и да е чиста моята молитва.

Yine de ellerim şiddetten uzak, Duam içtendir.

О, земьо, не покривай ти кръвта ми и нека няма място за вика ми!

“Ey toprak, kanımı örtme, Feryadım asla dinmesin.

Ето, и сега свидетелят ми е в небето и този, що свидетелства за мен — във висините.

Daha şimdiden tanığım göklerde, Beni savunan yücelerdedir.

Приятелите ми ми се присмиват. Окото ми рони сълзи към Бога,

Dostlarım benimle eğleniyor, Gözlerim Tanrı’ya yaş döküyor;

за да защити правото на човек пред Бога и на човешки син — пред ближния му.

Tanrı kendisiyle insan arasında İnsanoğluyla komşusu arasında hak arasın diye.

Защото преброените години отминават и аз ще отида на път, от който няма да се върна.

“Çünkü birkaç yıl sonra, Dönüşü olmayan yolculuğa çıkacağım.