Job 30

Но сега ми се подсмиват по-младите на дни от мен, чиито бащи аз бих отхвърлил на стадото си с кучетата да поставя.

Nguni't ngayo'y silang bata kay sa akin ay nagsisitawa sa akin, na ang mga magulang ay di ko ibig na malagay na kasama ng mga aso ng aking kawan.

Наистина, за какво ми е силата на ръцете им, в които зрелостта загива?

Oo, ang kalakasan ng kanilang kamay, sa ano ko mapapakinabangan? Mga taong ang kalusugan ng gulang ay lumipas na.

Те са измършавели от недоимък и глад и гризат корените на безводната земя, отпреди във пустош и опустошение,

Sila'y lata sa pangangailangan at sa kagutom; kanilang nginangata ang tuyong lupa, sa kadiliman ng kasalatan at kapahamakan.

между храстите те късат слез и корени на хвойна им е хлябът.

Sila'y nagsisibunot ng mga malvas sa tabi ng mabababang punong kahoy; at ang mga ugat ng enebro ay siyang kanilang pinakapagkain.

Те бяха изгонени от обществото и викаха по тях като крадец.

Sila'y pinalayas mula sa gitna ng mga tao; sila'y sumisigaw sa likuran nila, na gaya ng sa likuran ng isang magnanakaw.

Живееха в ужасни долини, в дупки на земята и скалите.

Upang sila'y magsitahan sa nakatatakot na mga libis, sa mga puwang ng lupa, at ng mga bato.

Ревяха между храстите и се събираха под тръни.

Sa gitna ng mabababang punong kahoy ay nagsisiangal; sa ilalim ng mga tinikan ay nangapipisan.

Синове на безумни и синове на безименни, те бяха изгонени с бич от земята.

Mga anak ng mga mangmang, oo, mga anak ng mga walang puring tao; sila'y mga itinapon mula sa lupain.

А сега аз им станах подигравателна песен, да, станах им за приказка.

At ngayon ay naging kantahin nila ako, Oo, ako'y kasabihan sa kanila.

Те се отвращават от мен, държат се далеч от мен, не се свенят да плюят на лицето ми.

Kanilang kinayayamutan ako, nilalayuan nila ako, at hindi sila nagpipigil ng paglura sa aking mukha.

Понеже Бог развързал е въжетата на шатрата и ме е унижил, и те са се разюздали пред мен.

Sapagka't kinalag niya ang kaniyang panali, at pinighati ako, at kanilang inalis ang paningkaw sa harap ko.

Отдясно ми надигат се изчадия, краката ми изблъскват и гибелните си пътеки против мен прокарват.

Sa aking kanan ay tumatayo ang tanga; itinutulak nila ang aking mga paa, at kanilang pinapatag laban sa akin ang kanilang mga paraan ng paghamak.

Разбиват пътя ми, злощастието ми увеличават без помощник.

Kanilang sinisira ang aking landas, kanilang isinusulong ang aking kapahamakan, mga taong walang tumulong.

Идват като през широк пролом, опустошително връхлитат.

Tila dumarating sila sa isang maluwang na pasukan: sa gitna ng kasiraan ay nagsisigulong sila.

Ужаси насочват се към мен, достойнството ми гонят като вятър и благополучието ми премина като облак.

Mga kakilabutan ay dumadagan sa akin, kanilang tinatangay ang aking karangalan na gaya ng hangin; at ang aking kaginhawahan ay napaparam na parang alapaap.

И сега душата ми излива се във мен, постигнаха ме скръбни дни.

At ngayo'y nanglulupaypay ang aking kaluluwa sa loob ko; mga kaarawan ng pagkapighati ay humawak sa akin.

Нощта пронизва костите ми в мен и болки ме разяждат, не престават.

Sa gabi ay nagaantakan ang aking mga buto, at ang mga antak na nagpapahirap sa akin ay hindi nagpapahinga.

С голяма сила дрехата ми се изменя, стяга ме като яката на хитона ми.

Sa matinding karahasan ng aking sakit ay nagiging katuwa ang aking suot: tumatali sa akin sa palibot na gaya ng leeg ng aking baro.

В калта ме е захвърлил и аз съм станал като прах и пепел.

Inihahagis niya ako sa banlik, at ako'y naging parang alabok at mga abo.

Викам към Теб, но не ми отговаряш, стоя, и ме забелязваш.

Ako'y dumadaing sa iyo, at hindi mo ako sinasagot: ako'y tumatayo, at minamasdan mo ako.

Превърнал си се във жесток към мен, със силната Си ръка ме преследваш.

Ikaw ay naging mabagsik sa akin: sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong kamay ay hinahabol mo ako.

Издигаш ме да яздя вятъра, в гърма на бурята ме разпиляваш —

Itinataas mo ako sa hangin, pinasasakay mo ako roon; at tinutunaw mo ako sa bagyo.

защото зная, че ще ме докараш до смъртта и до дома, определен за всички живи.

Sapagka't talastas ko na iyong dadalhin ako sa kamatayan, at sa bahay na takda sa lahat na may buhay.

Но в падането си човек не простира ли ръка и в бедствието си не вика ли?

Gayon man ang isa ay di ba naguunat ng kamay sa kaniyang pagkahulog? O sa kaniyang kasakunaan kung kaya sisigaw ng tulong?

Аз не плаках ли за онзи, който беше в тежки дни, и душата ми не се ли наскърби за сиромаха?

Hindi ko ba iniyakan yaong nasa kabagabagan? Hindi ba ang aking kaluluwa ay nakikidamay sa mapagkailangan?

Добро очаквах — зло дойде; и чаках светлина, но дойде мрак.

Pagka ako'y humahanap ng mabuti, ang kasamaan nga ang dumarating: at pagka ako'y naghihintay ng liwanag ay kadiliman ang dumarating.

Врят вътрешностите ми, не почиват; постигнаха ме скръбни дни.

Ang aking puso'y nababagabag at walang pahinga; mga araw ng kapighatian ay dumating sa akin.

Вървя скърбящ, без слънце; в събранието ставам, викам.

Ako'y yumayaong tumatangis na walang araw; ako'y tumatayo sa kapulungan at humihinging tulong.

На чакалите аз станах брат и на камилоптиците — другар.

Ako'y kapatid ng mga chakal, at mga kasama ng mga avestruz.

Кожата ми почерня на мен и костите ми изгарят от огън.

Ang aking balat ay maitim, at natutuklap, at ang aking mga buto ay nagpapaltos.

Арфата ми стана на ридание и флейтата ми — глас на оплаквачи.

Kaya't ang aking alpa ay naging panangis, at ang aking flauta ay naging tinig ng umiiyak.