Job 30

Но сега ми се подсмиват по-младите на дни от мен, чиито бащи аз бих отхвърлил на стадото си с кучетата да поставя.

Mas agora zombam de mim os de menos idade do que eu, cujos pais teria eu desdenhado de pôr com os cães do meu rebanho.

Наистина, за какво ми е силата на ръцете им, в които зрелостта загива?

Pois de que me serviria a força das suas mãos, homens nos quais já pereceu o vigor?

Те са измършавели от недоимък и глад и гризат корените на безводната земя, отпреди във пустош и опустошение,

De míngua e fome emagrecem; andam roendo pelo deserto, lugar de ruínas e desolação.

между храстите те късат слез и корени на хвойна им е хлябът.

Apanham malvas junto aos arbustos, e o seu mantimento são as raízes dos zimbros.

Те бяха изгонени от обществото и викаха по тях като крадец.

São expulsos do meio dos homens, que gritam atrás deles, como atrás de um ladrão.

Живееха в ужасни долини, в дупки на земята и скалите.

Têm que habitar nos desfiladeiros sombrios, nas cavernas da terra e dos penhascos.

Ревяха между храстите и се събираха под тръни.

Bramam entre os arbustos, ajuntam-se debaixo das urtigas.

Синове на безумни и синове на безименни, те бяха изгонени с бич от земята.

São filhos de insensatos, filhos de gente sem nome; da terra foram enxotados.

А сега аз им станах подигравателна песен, да, станах им за приказка.

Mas agora vim a ser a sua canção, e lhes sirvo de provérbio.

Те се отвращават от мен, държат се далеч от мен, не се свенят да плюят на лицето ми.

Eles me abominam, afastam-se de mim, e no meu rosto não se privam de cuspir.

Понеже Бог развързал е въжетата на шатрата и ме е унижил, и те са се разюздали пред мен.

Porquanto Deus desatou a minha corda e me humilhou, eles sacudiram de si o freio perante o meu rosto.

Отдясно ми надигат се изчадия, краката ми изблъскват и гибелните си пътеки против мен прокарват.

ë direita levanta-se gente vil; empurram os meus pés, e contra mim erigem os seus caminhos de destruição.

Разбиват пътя ми, злощастието ми увеличават без помощник.

Estragam a minha vereda, promovem a minha calamidade; não há quem os detenha.

Идват като през широк пролом, опустошително връхлитат.

Vêm como por uma grande brecha, por entre as ruínas se precipitam.

Ужаси насочват се към мен, достойнството ми гонят като вятър и благополучието ми премина като облак.

Sobrevieram-me pavores; é perseguida a minha honra como pelo vento; e como nuvem passou a minha felicidade.

И сега душата ми излива се във мен, постигнаха ме скръбни дни.

E agora dentro de mim se derrama a minha alma; os dias da aflição se apoderaram de mim.

Нощта пронизва костите ми в мен и болки ме разяждат, не престават.

De noite me são traspassados os ossos, e o mal que me corrói não descansa.

С голяма сила дрехата ми се изменя, стяга ме като яката на хитона ми.

Pela violência do mal está desfigurada a minha veste; como a gola da minha túnica, me aperta.

В калта ме е захвърлил и аз съм станал като прах и пепел.

Ele me lançou na lama, e fiquei semelhante ao pó e à cinza.

Викам към Теб, но не ми отговаряш, стоя, и ме забелязваш.

Clamo a ti, e não me respondes; ponho-me em pé, e não atentas para mim.

Превърнал си се във жесток към мен, със силната Си ръка ме преследваш.

Tornas-te cruel para comigo; com a força da tua mão me persegues.

Издигаш ме да яздя вятъра, в гърма на бурята ме разпиляваш —

Levantas-me sobre o vento, fazes-me cavalgar sobre ele, e dissolves-me na tempestade.

защото зная, че ще ме докараш до смъртта и до дома, определен за всички живи.

Pois eu sei que me levarás à morte, e à casa do ajuntamento destinada a todos os viventes.

Но в падането си човек не простира ли ръка и в бедствието си не вика ли?

Contudo não estende a mão quem está a cair? Ou não clama por socorro na sua calamidade?

Аз не плаках ли за онзи, който беше в тежки дни, и душата ми не се ли наскърби за сиромаха?

Não chorava eu sobre aquele que estava aflito? Ou não se angustiava a minha alma pelo necessitado?

Добро очаквах — зло дойде; и чаках светлина, но дойде мрак.

Todavia aguardando eu o bem, eis que me veio o mal, e esperando eu a luz, veio a escuridão.

Врят вътрешностите ми, не почиват; постигнаха ме скръбни дни.

As minhas entranhas fervem e não descansam; os dias da aflição me surpreenderam.

Вървя скърбящ, без слънце; в събранието ставам, викам.

Denegrido ando, mas não do sol; levanto-me na congregação, e clamo por socorro.

На чакалите аз станах брат и на камилоптиците — другар.

Tornei-me irmão dos chacais, e companheiro dos avestruzes.

Кожата ми почерня на мен и костите ми изгарят от огън.

A minha pele enegrece e se me cai, e os meus ossos estão queimados do calor.

Арфата ми стана на ридание и флейтата ми — глас на оплаквачи.

Pelo que se tornou em pranto a minha harpa, e a minha flauta em voz dos que choram.