Job 3

След това Йов отвори устата си и прокле деня си.

Derefter oplot Job sin munn og forbannet den dag han blev født.

И Йов заговори и каза:

Job tok til orde og sa:

Да погине денят, в който се родих, и нощта, в която се каза: Зачена се мъжко!

Til grunne gå den dag da jeg blev født, og den natt som sa: Et guttebarn er undfanget!

Мрак да бъде онзи ден; да не го зачита Бог отгоре и да не изгрее на него светлина!

Måtte den dag bli til mørke! Måtte Gud i det høie ikke spørre efter den, og intet lys stråle over den!

Да го обладаят тъмнина и смъртна сянка, да го покрие облак, да го ужаси тъмата на деня!

Gid mørke og dødsskygge må kreve den tilbake, gid skyer må leire sig over den, gid alt som gjør en dag mørk, må skremme den!

Онази нощ — тъмнина да я обладава, да не се радва между дните на годината, да не влезе в числото на месеците!

Den natt - måtte mulm ta den! Den glede sig ikke blandt årets dager, den komme ikke med i måneders tall!

Ето, безплодна да бъде онази нощ, да не влезе в нея ликуване!

Ja, ufruktbar bli den natt! Aldri lyde det jubel i den!

Да я прокълнат онези, които кълнат деня, онези, които са изкусни да събудят Левиатан.

Måtte de som forbanner dager, ønske ondt over den, de som er kyndige i å mane frem Leviatan!

Да потъмнеят звездите на здрача й, да чака светлина и да я няма и да не види лъчите на зората;

Gid dens demrings stjerner må bli mørke! La den vente på lys, uten at det kommer! Måtte den aldri skue morgenrødens øielokk -

защото не затвори вратата на майчината ми утроба и не скри страданието от очите ми.

fordi den ikke stengte døren til min mors liv og skjulte møie for mine øine.

Защо не умрях още от утробата и не издъхнах, щом излязох от корема?

Hvorfor døde jeg ikke i mors liv? Hvorfor utåndet jeg ikke straks i fødselsstunden?

Защо ме приеха коленете и защо — гърдите, за да суча?

Hvorfor tok knær imot mig, og hvorfor bryster som jeg kunde die?

Защото сега щях да лежа и да почивам, щях да спя, тогава щях покой да имам —

For da kunde jeg nu ligge og hvile; jeg kunde sove og hadde da ro -

с царе и съветници земни, които съградиха си развалини,

sammen med konger og jordens styrere, som bygget sig ruiner,

или с князе, които имаха и злато, и къщите напълниха си със сребро.

eller med fyrster som eide gull, som fylte sine hus med sølv;

Или като скрито мъртвородено не щеше да ме има, като децата, които не са видели светлина.

eller jeg var nu ikke til, likesom et nedgravd, ufullbåret foster, lik barn som aldri så lyset.

Там безбожните престават да вилнеят и уморените там си почиват.

Der har de ugudelige holdt op å rase, og der hviler de trette.

Там пленените са на спокойствие и гласа на угнетителя не чуват.

Der har alle fanger ro, de hører ikke driverens røst.

Там са малък и голям; и слугата е свободен от своя господар.

Liten og stor er der like, og trælen er fri for sin herre.

Защо се дава светлина на страдащия и живот — на огорчените в душата,

Hvorfor gir han den lidende lys, og liv til dem som bærer sorg i sitt hjerte,

които за смъртта копнеят, но я няма; от имане скрито повече я търсят,

dem som venter på døden uten at den kommer, og som leter efter den ivrigere enn efter skjulte skatter,

и се радват до ликуване и веселят се, щом намерят гроба;

dem som gleder sig like til jubel, som fryder sig når de finner en grav -

на човека, чийто път е скрит, и когото Бог е оградил, затворил?

til den mann hvis vei er skjult for ham, og som Gud har stengt for på alle kanter?

Защото още преди хляба ми въздишката ми идва и стенанията ми като вода се леят.

For mine sukk er blitt mitt daglige brød, og mine klager strømmer som vannet.

Защото онова, от което се боях, ме връхлетя и онова, от което се ужасявах, ми се случи.

For alt det fryktelige jeg reddes for, det rammer mig, og det jeg gruer for, det kommer over mig.

Нямам мир, нито почивка, нито покой, и дойде беда.

Jeg har ikke fred, ikke ro, ikke hvile - det kommer alltid ny uro.