Job 32

Тогава тези трима мъже престанаха да отговарят на Йов, защото той беше праведен в собствените си очи.

آن سه دوست ایّوب دیگر جوابی نداشتند که به او بدهند، زیرا او خودش را بی‌گناه می‌دانست.

Тогава пламна гневът на вузеца Елиу, сина на Варахиил, от рода на Рам. Гневът му пламна против Йов, защото оправдаваше себе си повече от Бога.

آنگاه شخصی به نام الیهو، پسر برکئیل بوزی، از خاندان رام، که در آنجا حاضر بود خشمگین شد، چون ایّوب خود را بی‌گناه می‌دانست و خدا را متّهم می‌کرد.

Гневът му пламна и против тримата му приятели, защото, без да намерят отговор, бяха осъдили Йов.

او همچنین بر آن سه دوست ایّوب خشمگین بود؛ زیرا هرچند جواب درستی نداشتند تا ایّوب را قانع کنند که گناهکار است، او را محکوم می‌ساختند.

А Елиу беше чакал Йов да говори, защото те бяха по-стари от него на дни.

الیهو تا آن لحظه صبر کرده و به ایّوب جوابی نداده بود، چون دیگران از او بزرگتر بودند.

И когато Елиу видя, че в устата на тримата мъже нямаше отговор, гневът му пламна.

ولی وقتی دید که آنها ساکت مانده‌اند، خشمگین شد.

И вузецът Елиу, синът на Варахиил, заговори и каза: Аз съм млад на дни, а вие сте стари, затова се посвених — не смеех да явя, каквото зная.

پس الیهو رشتهٔ سخن را به دست گرفته گفت: چون من جوانتر از شما هستم، بنابراین ترسیدم که اظهار عقیده کنم.

Аз казах: Нека дните да говорят и многото години на мъдрост да учат.

به خود گفتم که شما پیرترید و باید از روی تجربهٔ سالهای عمر خود با حکمت سخن بگویید.

Но в човека има дух и дъхът на Всемогъщия му дава разум.

امّا این روح خدای قادر مطلق است که به انسان حکمت می‌بخشد،

Не винаги големите са мъдри и старите разбират правосъдие.

سن و سال نیست که به ما حکمت می‌آموزد یا کمک می‌کند که بفهمیم چه چیزی درست است.

Затова казвам: Слушайте ме, и аз ще изявя, каквото зная.

پس حالا به من گوش بدهید، تا نظر خود را برای شما بیان کنم.

Ето, аз чаках да говорите вие, слушах разсъжденията ви, докато търсехте думи.

من با صبر و دقّت به سخنان و دلایل شما گوش دادم، امّا هیچ‌کدام شما نتوانستید جواب قانع کننده‌ای به ایّوب بدهید و ثابت کنید که او گناهکار است.

Слушах ви много внимателно, и ето, никой от вас не обори Йов, нито отговори на думите му.

من با صبر و دقّت به سخنان و دلایل شما گوش دادم، امّا هیچ‌کدام شما نتوانستید جواب قانع کننده‌ای به ایّوب بدهید و ثابت کنید که او گناهکار است.

Само да не кажете: Намерихме мъдрост! Бог ще го изобличи, а не човек.

نگویید که ما حکیم هستیم و تنها خدا می‌تواند گناهکار را به‌خاطر گناهش مقصّر بداند.

Но той към мен не е отправил думи и аз няма да му отговоря с вашите речи.

ایّوب با شما صحبت می‌کرد نه با من. اگر با من صحبت می‌کرد، طور دیگری به او جواب می‌دادم.

Те са смаяни и не отговарят вече, убягнаха им думите.

شما دیگر جرأت ندارید که جوابی بدهید یا حرفی بزنید.

А аз да чакам ли, понеже не говорят, понеже спряха и не отговарят вече?

اکنون چون شما سکوت کرده‌اید، من نمی‌توانم خاموش بنشینم و چیزی نگویم.

И аз, от своя страна, ще отговоря; и аз ще изявя, каквото зная,

من می‌خواهم حرف خود را بزنم و عقیدهٔ خود را بیان کنم،

защото съм изпълнен с думи, духът ми вътре в мен ме принуждава.

زیرا حرفهای زیادی برای گفتن دارم و دیگر نمی‌توانم صبر کنم.

Ето, вътрешността ми е като неотворено вино, ще се пръсне като нови мехове.

دل من مثل مَشکِ شراب پُر و نزدیک به ترکیدن است.

Ще проговоря, за да си отдъхна, ще отворя устните си и ще отговоря.

تا حرف نزنم آرام نمی‌گیرم، پس باید حرف بزنم.

Само да не бъда към никого пристрастен и човек да не лаская —

من از کسی طرفداری نمی‌کنم و از روی چاپلوسی حرف نمی‌زنم،

защото не зная да лаская, иначе Създателят ми скоро би ме махнал.

زیرا اگر تملّق و چاپلوسی کنم، خالقم به حیات من خاتمه می‌دهد.