Job 14

Човекът, роден от жена, е краткотраен и пълен със смущение.

انسان که از زن زاییده می‌شود، عمرش کوتاه و سراسر زحمت است.

Пониква като цвете и се покосява; бяга като сянка и не устоява.

همچون گُل می‌شکفد و بزودی پژمرده می‌شود و مانند سایه‌ای زودگذر و ناپایدار است.

И върху такъв ли отваряш очите Си и ме довеждаш на съд със Себе Си?

پس ای خدا، چرا بر چنین موجودی این‌قدر سخت می‌گیری و از او بازخواست می‌‌کنی؟

Кой може да извади чисто от нечисто? Никой!

هیچ‌کس نمی‌تواند از یک چیز ناپاک چیزی پاک به دست آورد.

Тъй като дните му определени са, числото на месеците му при Теб е, поставил си му граници, които той не може да премине —

طول عمر و شمارهٔ ماههای عمرش را تو از پیش تعیین نموده‌ای و کسی نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.

отвърни от него поглед, за да си почине, докато завърши деня си като наемник.

پس از خطای او چشم بپوش و او را به حال خودش بگذار تا پیش از اینکه با زندگی وداع کند، لحظه‌ای آسوده باشد.

Защото за дървото има надежда — ако се отсече, отново ще поникне, издънките му няма да престанат.

برای یک درخت این امید هست که اگر قطع گردد، دوباره سبز شود و شاخه‌های تازهٔ دیگری بیاورد.

И коренът му ако остарее във земята и пънът му ако умре в пръстта,

هرچند ریشه‌اش در زمین کهنه شود و تنه‌اش در خاک بپوسد،

от дъха на водата пак ще покара и ще пусне клончета като новопосадено.

بازهم وقتی‌که آب به آن برسد، مثل یک نهال تازه جوانه می‌زند و شکوفه می‌آورد.

Но човек умира и прехожда; човек издъхва, и къде е?

امّا انسان وقتی‌که مُرد فاسد می‌شود و از بین می‌رود و کجایند آنها؟

Както водата изчезва от морето и реката пресъхва и се изсушава,

مانند آب دریا که بخار می‌شود و رودخانه‌ای که خشک می‌گردد،

така човек ляга и не става. Докато небесата не престанат, те няма да се събудят и няма да станат от съня си.

انسان هم به خواب ابدی فرو می‌رود و تا نیست شدن آسمانها برنمی‌خیزد و کسی او را بیدار نمی‌کند.

О, да би ме скрил в Шеол, да би ме укрил, докато се отвърне гневът Ти, да би ми определил срок и тогава да би си спомнил за мен!

ای کاش مرا تا وقتی‌که غضبت فرو نشیند در زیر خاک پنهان می‌کردی؛ و باز مرا در یک زمان معیّن دوباره به یاد می‌آوردی.

Ако човек умре, ще оживее ли? През всичките дни на воюването си ще чакам, докато дойде смяната ми.

وقتی انسان می‌میرد، آیا دوباره زنده می‌شود؟ امّا من در انتظار آن هستم که روزهای سخت زندگی‌ام پایان یابد و دوران شادکامی فرا رسد.

Ти ще извикаш и аз ще Ти отговоря; ще пожелаеш делото на ръцете Си.

آن وقت تو مرا صدا می‌زنی و من جواب می‌دهم و تو از دیدن این مخلوقت خوشحال می‌شوی.

Защото сега броиш стъпките ми. Не бдиш ли над греха ми?

تو مراقب هر قدم من می‌باشی و گناهانم را در نظر نمی‌گیری.

Престъплението ми е запечатано в торба и Ти пришиваш върху беззаконието ми.

مرا از گناه پاک می‌سازی و خطاهایم را می‌پوشانی.

Но планината падайки се разрушава и скалата от мястото си се помества;

زمانی می‌رسد که کوهها فرو می‌ریزند و از بین می‌روند. سنگها از جایشان کنده می‌شوند،

води изтриват камъните, пороите им отмиват пръстта на земята; и Ти унищожаваш надеждата на човека.

آب، سنگها را می‌ساید و سیلابها خاک زمین را می‌شوید. به همین ترتیب تمام امیدهای انسان را نقش برآب می‌سازی.

Ти му надвиваш завинаги и той преминава; променяш лицето му и го отпращаш.

تو بر او غالب می‌شوی، و او را به چنگ مرگ می‌فرستی و برای ابد از بین می‌بری.

Синовете му достигат до почит, но той не знае; унижават се, но той не разбира за тях.

اگر فرزندانش به جاه و جلال برسند، او آگاه نمی‌شود و هرگاه خوار و حقیر گردند، بازهم بی‌اطّلاع می‌ماند.

Само тялото му в него ще боли и душата му във него ще скърби.

او فقط درد خود را احساس می‌کند و برای خود ماتم می‌گیرد.