Lamentations 5

Спомни си, ГОСПОДИ, какво ни стана! Погледни и виж позора ни.
Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.
Наследството ни премина на чужди, къщите ни — на чужденци.
Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.
Сирачета сме, без баща; майките ни са като вдовици.
Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.
Пием водата си срещу сребро, дървата ни идват срещу заплащане.
Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.
Преследвачите ни са на шията ни, трудим се и не ни се дава почивка.
Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij moede, men laat ons geen rust.
На Египет подадохме ръка, на Асирия, за да се наситим с хляб.
Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyriër, om met brood verzadigd te worden.
Бащите ни съгрешиха и ги няма, а ние носим беззаконията им.
Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.
Слуги владеят над нас, няма кой да ни изтръгне от ръката им.
Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.
Придобиваме хляба си с опасност за живота си заради меча, който ни заплашва в пустинята.
Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.
Кожата ни почерня като пещ от ужасния глад.
Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.
Изнасилваха жени в Сион, девиците — в юдовите градове.
Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.
С техните ръце бяха обесени първенците, старейшините не бяха почетени.
De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geëerd geweest.
Младежи носят воденични камъни, децата падат под товара на дървата.
Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.
Старейшините не седят вече в портите, младежите се отказаха от песните си.
De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.
Престана радостта на сърцето ни, хорото ни се обърна на жалеене.
De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.
Венецът падна от главата ни. О, горко ни, защото съгрешихме!
De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!
Заради това чезне сърцето ни, заради тези неща потъмняха очите ни,
Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.
заради хълма Сион, който е опустошен; лисици ходят по него.
Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.
Но Ти, ГОСПОДИ, оставаш до века, Твоят престол е от поколение в поколение.
Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.
Защо ни забравяш навеки, оставяш ни за дълго време?
Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?
Върни ни, ГОСПОДИ, при Себе Си, за да се върнем; обнови дните ни както преди.
HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.
Или ще ни отхвърлиш съвсем, ще ни се разгневиш напълно?
Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?