Job 4

Тогава теманецът Елифаз отговори и каза:
Toen antwoordde Elifaz, de Themaniet, en zeide:
Ако се опитаме да ти кажем нещо, ще ти дотегне ли? Но кой може се сдържи да не говори?
Zo wij een woord opnemen tegen u, zult gij verdrietig zijn? Nochtans wie zal zich van woorden kunnen onthouden?
Ето, ти си наставил мнозина и отслабнали ръце си укрепил.
Zie, gij hebt velen onderwezen, en gij hebt slappe handen gesterkt;
Думите ти са изправили препъващия се и уморени колене си укрепил.
Uw woorden hebben den struikelende opgericht, en de krommende knieën hebt gij vastgesteld;
А сега това те връхлетя и ти дотяга; докосва се до теб и се смущаваш.
Maar nu komt het aan u, en gij zijt verdrietig; het raakt tot u, en gij wordt beroerd.
Не е ли твоят страх от Бога упованието ти и непорочността на пътищата ти — надеждата ти?
Was niet uw vreze Gods uw hoop, en de oprechtheid uwer wegen uw verwachting?
Спомни си сега — кой някога невинен е погинал и праведни къде изтребени били са?
Gedenk toch, wie is de onschuldige, die vergaan zij; en waar zijn de oprechten verdelgd?
Според както аз видял съм, които измама орат и страдание сеят, това и после жънат.
Maar gelijk als ik gezien heb: die ondeugd ploegen, en moeite zaaien, maaien dezelve.
От Божия дъх те погиват и от полъха на ноздрите Му се довършват.
Van den adem Gods vergaan zij, en van het geblaas van Zijn neus worden zij verdaan.
Реването на лъва и на ревящия гласът замлъкват и зъбите на лъвчетата се строшават.
De brulling des leeuws, en de stem des fellen leeuws, en de tanden der jonge leeuwen worden verbroken.
Лъвът загива от липса на плячка и малките на лъвицата се разпръсват.
De oude leeuw vergaat, omdat er geen roof is, en de jongens eens oudachtigen leeuws worden verstrooid.
А до мен достигна скришно дума и ухото ми от нея шепот долови.
Voorts is tot mij een woord heimelijk gebracht, en mijn oor heeft een weinigje daarvan gevat;
Сред мислите от нощните видения, когато дълбок сън хората напада,
Onder de gedachten van de gezichten des nachts, als diepe slaap valt op de mensen;
ужас ме обзе и потреперих, и всичките ми кости се разтресоха.
Kwam mij schrik en beving over, en verschrikte de veelheid mijner beenderen.
Тогава дух премина пред лицето ми и космите на тялото ми се изправиха.
Toen ging voorbij mijn aangezicht een geest; hij deed het haar mijns vleses te berge rijzen.
Застана — но аз изгледа му не познах — като образ пред очите ми, мълчание, и чувам глас:
Hij stond, doch ik kende zijn gedaante niet; een beeltenis was voor mijn ogen; er was stilte, en ik hoorde een stem, zeggende:
Може ли смъртен човек да е по-праведен от Бога? Може ли човек да е по-чист от Създателя си?
Zou een mens rechtvaardiger zijn dan God? Zou een man reiner zijn dan zijn Maker?
Той на слугите Си не се доверява и ангелите Си в заблуда обвинява,
Zie, op Zijn knechten zou Hij niet vertrouwen; hoewel Hij in Zijn engelen klaarheid gesteld heeft.
а колко повече онези, които живеят в къщи от кал, чиято основа е в пръстта, и които се смазват по-бързо от молеца!
Hoeveel te min op degenen, die lemen huizen bewonen, welker grondslag in het stof is? Zij worden verbrijzeld voor de motten.
От сутринта до вечерта се съсипват, без някой да забележи, погиват завинаги.
Van den morgen tot den avond worden zij vermorzeld; zonder dat men er acht op slaat, vergaan zij in eeuwigheid.
Щом се дръпнат въжетата на шатрите им, те умират; и то умират без мъдрост.
Verreist niet hun uitnemendheid met hen? Zij sterven, maar niet in wijsheid.