Job 30

Но сега ми се подсмиват по-младите на дни от мен, чиито бащи аз бих отхвърлил на стадото си с кучетата да поставя.
Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.
Наистина, за какво ми е силата на ръцете им, в които зрелостта загива?
Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.
Те са измършавели от недоимък и глад и гризат корените на безводната земя, отпреди във пустош и опустошение,
Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.
между храстите те късат слез и корени на хвойна им е хлябът.
Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.
Те бяха изгонени от обществото и викаха по тях като крадец.
Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),
Живееха в ужасни долини, в дупки на земята и скалите.
Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.
Ревяха между храстите и се събираха под тръни.
Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.
Синове на безумни и синове на безименни, те бяха изгонени с бич от земята.
Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.
А сега аз им станах подигравателна песен, да, станах им за приказка.
Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.
Те се отвращават от мен, държат се далеч от мен, не се свенят да плюят на лицето ми.
Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.
Понеже Бог развързал е въжетата на шатрата и ме е унижил, и те са се разюздали пред мен.
Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.
Отдясно ми надигат се изчадия, краката ми изблъскват и гибелните си пътеки против мен прокарват.
Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.
Разбиват пътя ми, злощастието ми увеличават без помощник.
Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.
Идват като през широк пролом, опустошително връхлитат.
Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.
Ужаси насочват се към мен, достойнството ми гонят като вятър и благополучието ми премина като облак.
Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.
И сега душата ми излива се във мен, постигнаха ме скръбни дни.
Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.
Нощта пронизва костите ми в мен и болки ме разяждат, не престават.
Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.
С голяма сила дрехата ми се изменя, стяга ме като яката на хитона ми.
Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.
В калта ме е захвърлил и аз съм станал като прах и пепел.
Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.
Викам към Теб, но не ми отговаряш, стоя, и ме забелязваш.
Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.
Превърнал си се във жесток към мен, със силната Си ръка ме преследваш.
Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.
Издигаш ме да яздя вятъра, в гърма на бурята ме разпиляваш —
Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.
защото зная, че ще ме докараш до смъртта и до дома, определен за всички живи.
Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.
Но в падането си човек не простира ли ръка и в бедствието си не вика ли?
Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?
Аз не плаках ли за онзи, който беше в тежки дни, и душата ми не се ли наскърби за сиромаха?
Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?
Добро очаквах — зло дойде; и чаках светлина, но дойде мрак.
Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.
Врят вътрешностите ми, не почиват; постигнаха ме скръбни дни.
Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.
Вървя скърбящ, без слънце; в събранието ставам, викам.
Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.
На чакалите аз станах брат и на камилоптиците — другар.
Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.
Кожата ми почерня на мен и костите ми изгарят от огън.
Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.
Арфата ми стана на ридание и флейтата ми — глас на оплаквачи.
Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.